Met hartelijke dank aan Hebban mocht ik deze symbolistische roman lezen,
Hertstranen (****)
van Jeroen van der Meulen.
Schrijffout
In eerste instantie dacht ik dat er een schrijffout was ontstaan toen ik de titel in de boekenlijst zag staan. Het moest vast Herfsttranen zijn, dacht ik. Na de link te hebben geopend zag ik de cover en dacht ik, aha, een vliegend hert, vandaar de hertstranen. Ook heeft het vliegend hert een belangrijke rol te spelen in het verhaal. Maar daar wil ik verder niets over kwijt omdat er dan belangrijke spoilers zouden ontstaan.
Symbolistisch is niet makkelijk
Als afsluiter van 2017 vond ik het geen makkelijk boek. En dan bedoel ik niet het lezen zelf, dat ging makkelijk genoeg, maar het verhaal lezen en dan meteen proberen om het symbolistische aspekt om te zetten naar algemene bedoelingen. En dan denk ik nu nog steeds, na het uitlezen van het verhaal, dat ik het niet volledig heb kunnen ‘vertalen’. Maar dat is niet erg en waarschijnlijk zal iedere lezer van Hertstranen het verhaal op zijn of haar eigen manier interpreteren.
Toxopeus
Het verhaal verteld over Toxopeus, een eigenzinnige cijferaar die helderheid wil scheppen in een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd. Door middel van de vier elementen: aarde, water, lucht en vuur probeert hij te achterhalen wat er vroeger precies is gebeurt. En wat doet dat witte hert toch steeds in zijn beleving? Niets is wat het lijkt in deze surrealistische wereld waarin waan en werkelijkheid een rituele dans uitvoeren.
Meer fantasie dan roman
Met veel gevoel voor symbolisme zet de auteur een prachtig verhaal op papier. De diepere betekenis zal niemand ontgaan maar elke lezer zal er een eigen draai aan geven. In het begin is het lastig om in het verhaal te komen maar gaandeweg raak je gewend aan de surrealistische wereld die de creatie is van het brein van Toxopeus. Op een gegeven moment had ik wel het idee dat ik meer een fantasie aan het lezen was dan een roman maar dat doet verder niets af aan het verhaal.
Ieder personage een eigen taak
De personages zijn door de auteur niet tot in detail beschreven maar hebben allemaal wel een duidelijke rol toebedeeld gekregen. Door die rol komen ze toch duidelijk voor ogen. Ze zijn aanwezig daar waar het nodig is. Ze staan allemaal in relatie tot Toxopeus op hun eigen manier en hebben allemaal een eigen taak te vervullen.
Schitterend taalgebruik en goede opbouw
Het symbolisme bouwt goed op naarmate het verhaal vordert waardoor de grens tussen waan en werkelijkheid steeds verder vervaagt. Het taalgebruik in Hertstranen is schitterend. Ik heb nog maar zelden een boek gelezen waar zulke mooie woorden gebruikt worden en waar de zinsopbouw zo goed is. Hieraan kun je merken dat de auteur als zoon van een kunstenaar is opgegroeid. Zijn latere liefde voor taal en natuur, getallen en geschiedenis vormen een zeer mooie combinatie voor dit schrijversdebuut.
Hertstranen is een waar literair kunstwerkje.
(*hertstranen; een harsachtige stof die zich in de ooghoek van een hert verzamelt en in de middeleeuwen werd gebruikt tegen allerhande kwalen waaronder de vallende ziekte.)
Nempe Historia 